بتن ضد آب و بتن آب گریز
بتن در حالت عادی یک ماده نفوذ پذیر است. در داخل بتن سوراخ هایی وجود دارد که می تواند آب، رطوبت و هوا را از خود عبور دهد. در واقع میزان نفوذپذیری بتن بیان می کند که سوراخ های موجود در یک بتن تا چه اندازه می‌توانند باعث مسیری برای انتقال آب درون ماده شوند.
نفوذپذیری هر بتن با یک مقدار مشخص به نام ضریب نفوذ پذیری نمایش داده می شود. هر چقدر که این ضریب کمتر باشد نشان دهنده این است که بتن غیر قابل نفوذتر است و کیفیت آن برای استفاده در ساختمان بالاتر می باشد. با وجود این که یک بتن با ضریب نفوذپذیری کم به نسبت مقاوم است، اما هنوز هم نیاز به آب بندی و ضد آب کردن بتن برای جلوگیری از نشت رطوبت در میان شکاف های آن وجود دارد. برای آب بندی و ضد آب کردن بتن باید از روش های خاصی استفاده کنیم. یکی از روش های ضد آب کردن بتن استفاده از بتن ضد آب می باشد.
بتن ضد آب باعث جلوگیری از نفوذ آب و رطوبت در سازه ها می شود و عمر سازه ها را افزایش می دهد و باعث استحکام سازه ها می شود.
بتن ضد آب
بتن ضد آب ماده ای با ضریب نفوذپذیری پایین است که از آن برای ساخت سازه های مقاوم در برابر آب استفاده می شود. برای اینکه نفوذ پذیری بتن در برابر آب را کاهش دهیم باید موادی را به ترکیب آن اضافه کنیم. البته طراحی یک سازه ی ضد آب به موارد زیادی بستگی دارد که بتن ضد آب فقط یکی از آن موارد است.
بتن ضد آب یک ماده نفوذ ناپذیر است که در آن از مواد ضد آب و فوق روانکاری استفاده می شود. در واقع با افزودن موادی مانند میکروسیلیس ضمن کاهش میزان نفوذ پذیری در بتن، منافذ بسیار کوچک داخل بتن هم که باعث عبور آب و بخار آب از بتن می شوند از بین می رود. ماده میکروسیلیس جذب آب و رطوبت و ورود هوا به داخل بتن را کاهش می دهد.
نتایج استفاده نکردن از بتن آب گریز در ساختمان
اگر شما در ساختمان خود از بتن آب گریز استفاده نکنید، آب در بتن نفوذ کرده و سپس به آرماتورهای فولادی تعبیه شده درون بتن می رسد و باعث زنگ زدن میلگردها و آرماتورهای فولادی می‌شود. ورود آب و رطوبت به مرور باعث ایجاد حفره های تو خالی در ساختمان می شود. این حفره ها باعث کاهش مقاومت ساختمان شده و پس از مدتی این حفره ها با آب پر می شوند. در واقع با جذب رطوبت در بتن، یک چرخه زوال در سازه اتفاق می افتد که برای بهبود مقاومت سازه باید کارهای اساسی انجام شود؛ اما اگر در زمان ساخت سازه از بتن آب گریز استفاده شود از این اتفاق جلوگیری می شود.
بتن ضد آب
روش ساخت بتن ضد آب
برای ساخت بتن ضد آب برای آب بندی ساختمان باید نسبت آب به سیمان را در بتن تنظیم کنیم. مخلوط آب و سیمان و دیگر مواد باید طوری باشد که استحکام کافی و چگالی ساختاری مناسب داشته باشد و هم چنین بتوان آن را به راحتی بر روی سازه اجرا کرد. در ساختار بتن ضد آب به جز مواد رایج مانند ماسه، سیمان، سنگ و آب از ژل میکروسیلیس به عنوان یک افزودنی بتن ضد آب که قابلیت نفوذناپذیری دارد هم استفاده می شود. روش های سنتی ساخت سازه های ضد آب پیچیده بوده و نیاز به هزینه و نیروی کار بیشتر دارد. استفاده از ژل میکروسیلیس برای ساخت بتن ضد آب باعث صرفه جویی در هزینه و تعداد نیروی کار می شود.
برای اینکه از آب بندی و ضد آب کردن بتن به طور کامل مطمئن شوید، بهتر است که در سطح بیرونی بتن هم از پوشش های ضد آب استفاده کنید. چسب بتن ضد آب P.N Bond دو نمونه از این پوشش های ضد آب بتن هستند. این چسب ها مانند یک سطح لاتکس بر روی بتن قرار گرفته و از ورود آب به درون آن جلوگیری می کنند. همچنین موادی با عنوان نانو بتن ضد آب که تبلیغ و معرفی میگردند نیز در واقع همان چسب بتن است .
بتن آب گریز
ضد آب کردن کریستالی
یکی دیگر از روش های آب بندی و ضد آب کردن بتن، ضد آب کردن کریستالی است. در این روش مواد شیمیایی کریستالی به ساختار بتن اضافه می شود. هنگامی که مواد شیمیایی کریستالی موجود در بتن با رطوبت در تماس قرار می‌گیرند، یک واکنش شیمیایی اتفاق می‌افتد که حاصل آن یک ساختار کریستالی غیر قابل حل است. البته این واکنش شیمیایی فقط در مکان های مرطوب اتفاق می افتد. اگر سازه در محیط خشکی قرار داشته باشد استفاده از این فناوری با بتن معمولی هیچ فرقی ندارد. استفاده از ضد آب کریستالی در سطوح مانند یک پوشش ضد آب عمل می کند. در هر جایی از سازه که نشتی آب صورت بگیرد واکنش مواد شیمیایی کریستالی باعث پر شدن منافذ و شکاف ها می شود.
تاثیر ژل میکروسیلیس
منابع:
https://www.totalconcrete.co.uk/news/the-benefits-of-waterproof-concrete/
